حاج قنبر ولائی عضو هیئت مدیره و هیئت امناء مجمع خیرین شهرستان آمل و خیر مدرسه ساز:با مدرسه سازی، به آرامش روحی می رسیم/ مدرسه سازی عشق من است

چهره آرام اما مصصمی دارد و‌ گفت وگو را با شکرگذاری آغاز می‌کند و گشاده رو است و نوعی رضایتمندی در رفتار و البته حرف هایش وجود دارد و شاید این شاه بیت صحبت های ما می‌شود ولی در گفتار و اعمالش اثری از غرور و تکبر وجود ندارد، او قدردان و شکرگذار نعمت‌هایی است که خداوند به او داده است و برای ساختن آینده فرزندان این مرزو بوم، تمام هَم و غم خود را به کار می برد چون معتقد است فرصت کم است و باید دست به کار شد. می گوید؛ تا کسی وارد فعالیت‌های نیکوکارانه نشود نمی‌تواند لذت آن را درک کند، مدرسه‌سازی عشق من است و پایانی ندارد، پنجره کوچکی که انسان را وارد دنیای بزرگی و شیرینی می‌کند که با لبخند کودکان جان می‌گیرد و احساس می‌کند که خداوند همیشه در کنار اوست و این از اهمیت بالایی نزد خداوند متعال برخوردار است و خیر مدرسه‌ساز در ثواب تمام علما و بزرگانی که از این مدارس برمی‌خیزند و راه پیامبران را ادامه و معارف الهی را در میان مردم گسترش می‌دهند شریک است. بنابراین مدرسه مهم‌ترین مکانی است که کودکان می‌توانند در آن رشد کنند، اصول انسانی را بیاموزند و در نهایت پیشرفت کشور را حاصل کنند.
این خیر مدرسه ساز می‌گوید: عمل خیر، معامله با خداست و خداوند چندین برابر آن را باز می‌گرداند و اگر افراد ثروتمند عمل خیرخواهانه‌ای نداشته باشند به خود ستم کرده‌اند، آثار و برکات کار خیر آن قدر زیاد است که نمی‌توان آنها را برشمرد و هر فردی در این وادی وارد شود برنده است.
وی اضافه می‌کند: مگر می‌شود انسان کار خیری انجام بدهد و نتیجه آن را نبیند، نباید منتظر باشیم دولت برای احداث مدرسه گام بردارد بلکه باید در این مسیر از آن سبقت بگیریم، چون نهادن یک خشت برای ایجاد فضای مدرسه اقدامی برای خودمان است. خروجی ساخت مدرسه، امنیت، توسعه و افتخار است که شامل حال تمام افراد جامعه می‌شود زیرا همه ما به یکدیگر وابسته هستیم و موفقیت‌ها از آن همه است.
وی تاکید می‌کند: مردم باید از مدارس حمایت کنند و ساخت فضاهای فرهنگی را جدی بگیرند زیرا نتیجه این کار به خود مردم باز می‌گردد و فرزندانشان باید در مکان‌های آموزشی مناسب تحصیل کنند نه خدای ناکرده در فضاهایی که از لحاظ امنیت، مناسب نباشد و خطرآفرین باشد و همین مطالب باعث شد صبح آمل به سراغ یکی از خیرین مدرسه ساز آملی برود که تمام زندگی اش را صرف امور خیریه خصوصا ساخت مدرسه نماید؛ قنبر ولائی متولد 1342 از روستای اسکو محله آمل است و به گفته خودش کودکی سختی داشت و مشکلات زیادی را متحمل شد که لحظه ای هم رهایش نکرد و شاید همین مرور گذشته و یادآوری مرارتها باعث شد از سال 1367 و در نوجوانی قدم به عرصه مدرسه سازی بگذارد و توفیق خدمتگزاری هر چند اندک در سنگر علم و تربیت شهرستان آمل و استان مازندران نصیبش شود. از سال 1385تا 1388 با شروع به کار مجمع خیرین شهرستان آمل توسط عزیزانی چون حاج عطاءالله حیدرزاده و حاج مسعود نیکپور بعنوان خدمتگزاری کوچک قدم در این راه نهاد و معتقد است خداوند حی و سبحان به او چشم بصیرت داد تا در این راه قدم بگذارد و افتخار می کند که خادم خیرین است و با دیدن انسانهای نیک اندیش و خیر استوارتر می شود.
عشق به کار خیر آنهم در جوانی چگونه در شما قوت گرفت؟
همیشه دوست داشتم کاری انجام دهم که یادی از خودم به جای بگذارم، بنابراین بهتربن راه را مدرسه سازی دیدم زیرا علاوه بر ماندگاری به رشد و تعالی کشور کمک هم می کند. خوشبختانه خداوند هم در این راه به من کمک کرد تا بتوانم آرزوی دوره جوانیم را محقق کنم از طرفی معتقدم انجام کار خیر برای انسان آرامش به ارمغان می آورد و برای توصیف این آرامش انسان باید در ساختن جامعه خود همت گمارد چون دیگران آن را ساخته و آماده کرده اند.

فکر نمی کنید که وقتش رسیده دست از کار خیر بکشید؟
هر انسان با انجام کار خیر احساس آرامش می کند و حداقل یک حرکت کوچک خیرخواهانه انجام می دهد و من احساس می کنم که انجام هر کار خیر یک قدم به جلو است و وقتی شخصی به جلو حرکت می کند خوشحال تر از آن کسی است که در جای خود ایستاده است و زمانی می تواند خوشحال باشد که بتواند دیگران را شاد کند که در آن صورت آرامش مردم آرامش توست. چنانچه خداوند زمانی که انفاق می شود چند برابر آن را بر می گرداند و از نظر معنوی هم آرامشی وصف ناشدنی در وجود انسان ریشه می دواند و معتقدم اگر روزی را از راهی که مورد رضایت خداست به دست آوریم در همان راهی که او رضایت دارد خرج خواهیم کرد بنابراین مدرسه سازی برای من یک تجارت معنوی است و ما برای نشر فرهنک دینی و مذهبی باید جائی داشته باشیم و به نظر من مدرسه بهترین مکان است و مدرسه سازی عشق من است.
مهمترین هدف شما از حضور در مجمع خیرین چه می باشد؟
مهمترین هدفم از این حضور رضای خدا بوده است و شاید از این طریق بتوانم دینم را به کودکان شهرم ادا کنم و آنچه مسلم است اینکه انسان بتواند اثری ماندگار از خودش به نیکی بگذارد و این راهی ندارد جز انجام اعمال خیر، امکانات مادی که خداوند در اختیار بنده قرار داده وسیله آزمون الهی می باشد و هر کسی سه خصلت ایثار، گذشت و آینده نگری را همزمان در خود داشته باشد برای انجام کار خیر نیاز به تشویق ندارد.
در حساب و کتاب چقدر دقیق هستید؟
هنگام حساب و کتاب شاید انسان دقیقی باشم ولی معتقدم در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست و باید هر نوع کاری که از دستش بر می آید برای حل مشکل مردم انجام بدهد چرا که کار خیر وظیفه انسانی تمامی افراد جامعه می باشد و هر کسی برحسب توانائی خود باید در آن شریک باشد.
رابطه ذخیره توشه آخرت با کار خیر در دنیا چیست؟
از آنچه در دنیا داریم برای آخرت خود توشه ای پیش بفرستیم و با کارهای خیر یادی خوب از خود در اذهان باقی بگذاریم چرا که وقتی می خواهیم توشه سفر ببندیم و به سفر خارج از کشور برویم نیاز به ارز داریم و در واقع انسانهای خیر دارند برای آخرت خودشان تبدیل ارز می کنند.
آیا مشارکت در امر مدرسه سازی داشتن فقط سرمایه است؟
برخی از مردم فکر می‌کنند که مشارکت در مدرسه‌سازی فقط با اختصاص دادن پول و دارایی امکان‌پذیر است و با امکانات دیگر نمی‌توان در این امر خداپسندانه مشارکت داشت در حالی که چنین نیست و هر کسی با هر بودجه و هر امکانات و شرایطی که دارد می‌تواند در این امر خیر سهیم باشد. به طور مثال اگر کسی مهندس برق، عمران و یا سایر فنون باشد می‌تواند داوطلبانه کارهای فنی و عمرانی مدرسه را تقبل کند، اگر کسی با کارهای لوله‌کشی و تاسیسات آشنایی دارد می‌تواند در این زمینه کمک و مساعدت کند، اگر کسی زمین بایری دارد که بلااستفاده مانده است می‌تواند زمین را برای امر مقدس مدرسه‌سازی اهدا کند، یا اگر کسی با نجاری آشنایی دارد می‌تواند ساخت میز و نیمکت را به عهده گیرد، به هر حال از کوچک‌ترین امکانات هم برای مدرسه‌سازی و کمک‌های نیکوکارانه می‌توان استفاده کرد و پاداشی بزرگ برای خود ذخیره کرد.
در بین کارهای خیر، مدرسه سازی چه حس و حال متفاوتی دارد؟
یاری کردن دیگران، قلب انسان را پراز شعف و احساس خوشبختی می کند و انجام امور خیر همچون گذاشتن چراغ در راهی تاریک است و اولین کسی که از نور آن چراغ استفاده می کند آن کسی است که چراغ را آنجا نهاده. سلامتی و خیر و برکتی که به خاطر امور خیر زندگی را تحت تاثیر قرار می دهد، حداقل برای بنده همیشه ملموس و قابل رویت بوده است و خداوند را از این بابت شاکرم.
به نظر شما خیّرین مدرسه ساز چه نقشی در ارتقا و پیشرفت جامعه دارند؟
توجه به رشد علمی و فرهنگی افراد از کودکی، قطعاً جامعه بهتری را درآینده برای کشورمان رقم خواهد زد و بنابراین با توجه به محرومیت بخش آموزش در ایران، نقش خیّرین مدرسه ساز در ایجاد آینده ای بهتر، غیرقابل انکار است.
فکر می کنید مدرسه سازی چه تاثیری بر روح زندگی تان داشته است؟
از روزی که این نیت را کردم تاکنون، تمام برکت زندگیم رامتاثر از این کار می دانم و احساس آرامش و خوشبختی می کنم و با افتخار می گویم من بیشترین تاثیر مدرسه سازی و سایر امور خیر در زندگی خودم را با تمام وجودم لمس کردم.
این اقدام خیرچه درس اخلاقی برای دیگران می تواند داشته باشد؟
در درجه اول برروی خانواده و فرزندانم تاثیر مطلوبی داشت و انگیزه فراوانی در آنها ایجاد شده تا درآینده قدم در کارهای خیرخواهانه بگذارند و همچنین مانند الگویی برای افکار عمومی است که در منطقه شهر آمل شروع به ساخت مدرسه ومشارکت در رشد و توسعه همه جانبه آن داشته باشند دنیا مزرعه آخرت است پس باید در این دنیا بکاریم تا در آن دنیا درو کنیم و با انجام کار خیر باعث تشویق دیگران شویم.
و چه پیامی برای دانش آموزان دارید؟
با هر امکاناتی که در دسترس دارید، تلاش کنید و درس بخوانید و به آینده امیدوار باشید، آینده ایی که با تلاش شما و کمک های کوچک ما قطعاً بهتر و روشن تر از امروز خواهد بود.
رمز موفقیت را چه عامل یا عواملی می دانید؟
رمز موفقیت در زندگی صدقه جاریه است و اینکه بتوانم مشکلی از یک بنده‌ای حل کنم، چون دل بندگان خدا خانه خداست و هرکس دل این بندگان را شاد کند خدا را شاد کرده است.
آرزوی بزرگ و هدف غایی تان در این راه نیک چیست؟
آرزوی مردی که در کودکی مشکلات و سختی های زیادی را به چشم خود دیده بود، امروز گرفتن دست کودکانی است که سرپرست و یاری گری ندارند. انشاالله خداوند یاری ام نماید تا با بودن در این راه آینده ای بهتر را به آنها هدیه دهم.
کلام آخر
آرامش بزرگترین لطفی است که خداوند بعد از کار خیر به انسان می دهد،خوشحالم در جوانی این کار را انجام دادم و از سن کم توانستم وارد این امر مهم شوم قطعا راه را ادامه می دهم و به فکر ساخت مدارس دیگر هستم و خدا را شکر می‌کنم که مسیر مدرسه‌سازی جلوی پایم قرار داده است، خودم را خیر نمی‌دانم و اگر چه کارهایی را انجام داده‌ام اما فقط تلاش کردم نامم را در جمع خیران بنویسم، معتقدم کار خیر هر چه در گمنامی بیشتری انجام دهیم بهتر است و در پایان خواهم گفت
خدایا چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار