گفت گوی خبرنگار صبح آمل با کارگران ساختمانی
کرونا قاتل کارگران ساختمانی/با تعطیلی ساخت و سازها،عرق سردی بر پیشانی کارگران روزمزد نشست
با شیوع کرونا،رکود و بیکاری کسب کار به یک پدیده جهانی تبدیل شد و همین مهم تاثیر زیادی بر روی اقتصاد جهانی گذاشت و کشورهای مختلف متناسب با سطح و نوع ساختار اقتصادی در جهت کاهش آسیب های ناشی از این رکود در تلاش هستند و ایران ما نیز از این قاعده دور نماند و ۲۹ فروردین ۹۸ وزارت بهداشت به صورت رسمی اولین ابتلاء به ویروس کرونا را در کشور اعلام کرد که پس از تایید رسمی ورود ویروس کرونا به کشور و افزایش تعداد مبتلایان و به منظور کاهش سرعت ویروس،ستاد مبارزه با کرونا محدودیت هایی را در نظر گرفت که به موجب آن فعالیت هایی چون رفت و آمد، مدارس، دانشگاهها، گردشگری، ساخت و سازها و…. تعطیل شدند که یکی از اقشاری که با کاهش فعالیت های اقتصادی آسیب جدی دیدند قشر کارگری بودند.
ویروس کرونا مهمان ناخوانده ای که بی سر و صدا و بی اجازه بیشتر از یک ماه است که وارد کشور شده و قصد رفتن ندارد و از روزی که پایش به خانه های ما باز شده همه قشرها خصوصا کارگران به صورت مستقیم و غیر مستقیم درگیر آن هستند و در خصوص رفع آن عزم جدی برای مقابله با گسترش این بیماری آغاز شد و مطالب زیادی از شست و شوی مرتب دستها، در خانه ماندن، ضدعفونی کردن و بسیاری موارد دیگر با هدف پیشگیری از این ویروس به صورت مرتب در حال اطلاع رسانی است اما در این میان یکی از اقشاری که کمتر به آنها پرداخته شده بخش صنعت و کارگران است، کارگرانی در قالب نقاش ساختمانی، کارگر ساده، گچ کار، کاشی کار، سنگ کار، جوشکار، لوله کش که شاغلان در آن روز مزد و در بهترین حالت به شکل پروژه ای حقوق می گیرند. کارگرانی که به عنوان بخش مهم و اساسی این پایه می باشند و سلامت آنها نقش زیادی در توسعه کشور و تامین نیازهای شرایط حال کشور دارد.
وقتی پای درد دل شان می نشینی گله های همیشگی چون عقب ماندن حقوق، کاهش قدرت خرید، تاخیر اقساط، بدهی ها و صدها مشکل دیگر ردیف می شود و اینک نیز ویروس کرونا نگرانی مضاعف برای آنان و خانواده های شان است.
حال خوشی ندارد و در جواب سوالم که چه می کنید این روزهای کرونایی آهی از دل می کشد و با صدایی گرفته مردانه می گوید؛ مدتها بود که از خواب بیدارشدن دخترانم را ندیده بودم، با اهل خانه سر یک سفره ننشسته بودم، روزها قبل بالا آمدن آفتاب از خانه بیرون می زدم و شب خسته از کار می آمدم ولی دلم به همین کار خوش بود بخدا یادم نیست آخرین بار برای خانه چه خریدم ولی الان می دانم کی باید قسط بانک و بدهی را بدهم.
اینها را بهروز بابایی استاد بنای ۴۸ ساله آملی در گفت گو اختصای با خبرنگار صبح آمل می گوید؛ فرق من کارگر با یک کادمند چیست؟ آیا جسم ما با آنها فرق می کند؟ چقدر تفاوت؟ چرا من کارگر باید بدون هیچگونه امکاناتی کار کنم؟ آیا این انصاف است؟ درست ما بخش خصوصی هستیم منبع درآمدمان خودمان هستیم و باید کار کنیم قبول داریم و خرده ای هم نمی گیریم اما حداقل در این دوزها امکاناتی به ما بدهند که با آرامش و بدون استرس روزها را سپری کنیم.
وی ادامه داد؛ کارگری که حقوق نگیرد تبعات اجتماعی به همراه دارد، درست است که در شرایط خاص قرار داریم اما بایستی برنامه ریزی می کردند با این بی برنامه گی در جامعه کارگری به خصوص از قبل عید تا حالا فشار زیادی به ما و خانواده وارد شده است.
با یارانه چگونه سر کنیم؟
بابایی گفت؛ ما کارگر روز مزدیم و وقتی سرکار نباشد دستمزدی هم نمی گیریم کارگر ساختمانی چه گناهی کرده آیا دولت فکر نمی کند ما هم شهروند همین کشور هستیم و در آن زندگی می کنیم و حق و حقوقی داریم یعنی واقعا نمی داند؟
دولت اداره جات و بانکها و نهادهایی را که برایش درآمدزایی دارد باز کرده اما اجازه کار کردن به کارگران روزمزد که تمام زندگی اش بسته به یک تار مو هست را نمی دهد!من فکر می کنم ۵۰ درصد آنهایی که فوت کردند کرونایی نبودند بلکه از بی پولی و گرسنگی از دنیا رفتند.
وی ضمن تشکر از نشریه صبح آمل بخاطر این حس همدلی با برقراری تماس تلفنی، گفت؛ خواهشا حرف ما را به مسئولین برسانید هر چند نمی دانیم آنها کجا هستند، خوابیدند یا خارج از کشورند؟چرا که تا به امروز تمام ارائه خدمات از جانب مردم بود. ما قشر ضعیف و آسیب پذیر در حال حاضر با توجه به مشکلات متعدد معیشتی فقط با پول یارانه روزگار می گذرانیم و هیچ خدمات دیگری حتی بسته حمایتی را هنوز تا این لحظه دریافت نکردیم حال اینکه چگونه بعضی از سرپرستان خانوار با تمکن مالی خوب و داشتن زمین و کارگاه و زندگی آنچنانی مستحق دریافت شدند؟
ابراهیمی یکی دیگر از کاشی کاران آملی نیز در گفت گوی اختصاصی در ادامه می گوید؛از ۱۵ اسفند تا امروز قرنطینه خانگی ام و از ترس جان خود و خانواده ام بخاطر این ویروس کرونا که نمی دانیم چطوری وارد کشور ما شده کارم را تعطیل کردم و روزهای بدی را با سختی هر چه تمامتر می گذرانم بدون اینکه حتی یک ریال درآمد داشته باشم.
وی با بیش از ۳۵ سال سابقه کار گفت؛به خداوندی خدا برای یک مرد که نان آور خانواده است سخته که در خانه بنشیند و فقط نظاره گر باشد و کاری هم از دستش بر نیاید. من یک پدرم و دو فرزند و داماد دارم و یکی از دخترانم دانشجوست، اما کار و درآمد خاصی ندارم و تا به حال هم هیچ حمایتی نشدم و خجالت زده خانواده هستم.
این استاد کاشی کار می گوید؛کنتور زندگی ما روزانه و با خروج از منزل می چرخید که در حال حاضر بیشتر از یک ماه است که از حرکت ایستاد و با سیلی صورت مان را سرخ می کنیم این درد دلها را به چه کسی بگوییم؟دولت فقط شعار می دهد که “در خانه بمانید” درست پس کی خرج زن و بچه ما را می دهد؟
بررسی میدانی خبرنگار صبح آمل حکایت از ادامه فعالیت سازندگان ساختمانی به شکل چراغ خاموش است. در حال حاضر اغلب ساختمانها و مجتمع های آپارتمانی همچنان در حال تکمیل هستند و کارگران در آن مشغول به کارند اینها همانهایی هستند که در اوج آلودگی با حضور در فضای شهری با جان خود و خانواده شان بازی می کنند که اگر سرکار نروند به طور قطع گرسنه خواهند ماند. این در حالیست که کارفرمایانی هم به جان کارگران خود اهمیت دادند و از بیم کرونا فعالیت های عمرانی و ساختمانی را تعطیل کردند که با اعلام این تعطیلی ها، عرق سردی بر پیشانی کارگران روز مزد نشست. 18فروردین99
