چند روز پیش جوانی از بستگان بر اثر ابتلاء به کرونا فوت کرد و متوفی در کاورهای مخصوص قرارگرفته و تا زمان دفن، این پوشش برای جلوگیری از انتقال ویروس باقی ماند و کسی آن را باز نکرد و از طریق بیمارستان تحویل آرامستان امامزاده عبدالله(ع) گردید و پس از شست شو و غسل و کفن و ادای نماز میت، در چهارچوب قوانین پروتکل بهداشتی به همراه دو تن از کادر آرامستان مجهز به وسایل حفاظت فردی مثل دستکش، لباس سرتاپای ضد آب، محافظ چشم به صورت عینک و شیلد، کلاه و چکمه آماده مراسم خاکسپاری شدیم که بخاطر رعایت فاصله اجتماعی و بهداشت فردی به خانواده اجازه نزدیک شدن را ندادند. جنازه را داخل نایلون بزرگی قرار دادند و دو طرف آن را بلند و در انتهای قبر بخاطر ارتفاع باقیمانده، رها کرده و انداختند که این بدون هیچ ملاحظه ای در مقابل چشمان گریان عزیزان عزیز از دست داده اتفاق افتاد که با شیون فریاد می زدند حق شما اینگونه مردن و غریبانه دفن شدن نبود. سپس توسط لودر دو کیسه آهک برای ضد عفونی داخل قبر ریخته شد و مجددا خاک را آوردند که با اعتراض شرکت کنندگان و پدر و مادر و خواهران و برادران مرحوم روبرو شد مبنی بر اینکه چرا از لحد استفاده نمی کنند که با رفتار پرخاشگرانه و دور از ادب آنها را متهم به ایجاد بی نظمی کردند و به دروغ ادعای گذاشتن لحد توسط بیل میکانیکی را مطرح نمودند. به هر حال در این روزهای سخت و غیر قابل تحمل نه تنها رعایت متوفی که حال خانواده وی را نیز نمی کنند و با استفاده از عبارات بد به جای مرحم شدن، نمک بر زخم می پاشند که این از نظر منشور اخلاقی درست نیست. چنانچه همانطور از دست دادن خانواده و بستگان موضوعی ناخوشایند و عذاب آور است و در ابتدا باعث ایجاد شوک، ناباروری، اضطراب و افسردگی در بازماندگان میشود از سویی برگشتن فرد به زندگی عادی دست‌کم یک سال به طول می کشد و همانقدر که مراسم سوگواری، جمع شدن بستگان و دوستان برای تسلی خاطر بازماندگان، شب هفت، چهلم و مراسم سالگرد همه نقشی در قبولاندن واقعیت مرگ متوفی به بازماندگان و آرام کردن بازگرداندن آن به زندگی عادی را دارد اما مرگ در اثر کرونا این وضعیت را تغییر داده، بازماندگان امکان سوگواری جمعی و تدفین به صورت مرسوم و حضور در مراسم معمولی را ندارند و در این حالت گاهی اوقات بازماندگان نمی‌توانند مرگ متوفی خود را باور کنند در نتیجه بازماندگان متوفی کرونا از حمایت خانوادگی و اجتماعی محروم می مانند و خود را تنها و بی پناه احساس می کنند. مسلما این راه همه را در پیش است پس مسئولانه تر و عقلانی تر رفتار کنیم.
الف م شهروند آملی
11مرداد1400
