موج انفجار یادگاری به قیمت همه روزهای انتظار بر تن حسین اسدی گذاشت که دیروز در هشت سال دفاع مقدس مدافع مرزها بود و امروز مدافع حریم خانواده و جامعه همان شد تمام آبرو و افتخار دختری که با غرور پای بر سکوی افتخار آفرینی ورزشی می گذارد و مدال طلای آسیایی را به عشق عشقبازی پدر در جبهه به گردن می آویزد و پرچم سه رنگی را که با خون مردان بی ادعا برتارک قلل جهانی قرار گرفت به اهتزاز در می آورد. مبینا اسدی مدال آور طلای آسیایی و دارنده رتبه نخست کاراته در وزن 45- کیلو که در این هفته ما را بر آن داشت تا گفتگویی اختصاصی با وی ترتیب دهیم.
بر این اساس و برای تهیه گزارش، روزها در تمام میادین و سطح شهر خیره به بنرهایی شدم که از سوی ارگان های مختلف در تجلیل از نام آوران و طلایه داران ورزشی نصب شده بود ولی جواب سوالم را که عکس نونهال سیزده ساله«مبینا اسدی» بود نیافتم. متعجب و متاثر شدم که دلیل این بی مهری را از چه کسی بپرسم بنابراین راهی منزلش شدم، خانه ای که خانواده ای ورزشی در آن زندگی می کنند. وارد دنیای قشنگ و کودکانه مبینا می شویم، دنیایی که گله و شکایت و قهر و آشتی نقشی در آن ندارد. تو دنیای او همه جا می شوند چون خیلی بزرگ است. سیزده سال بیشتر ندارد اما تعداد مدال های خوش رنگش آنقدر است که ذهن درگیرت را به آینده ای المپیکی گره می زند و با یقین اقرار می کنی که وی یکی از خوش آتیه ترین چهره های ماندگار میادین ورزشی است که همراهان عزیز و همیشگی نشریه صبح آمل را به مطالعه ان دعوت می نمایم.
مبینا اسدی هستم 13 ساله از آمل تحصیلات ابتدایی ام را در مدرسه ابتدایی شاهد شروع کردم و هم اکنون هم سال هشتم مدرسه شاهد شهید محمودزاده به سر می برم که معدل سال گذشته ام 19 و نیم بوده است.
مادرم اولین مربی ام بود
از هفت سالگی زیر نظر مادرم تکواندو را شروع کردم ولی چون در این ورزش رزمی فقط ضربه می زدند و کنترلی هم روی ضربات نمی شد با داشتن کمربند سبز از آن انصراف و وارد شنا شدم و تا 9 سالگی این ورزش را ادامه دادم و عنوانهای نخست را هم به دست می آوردم و پس از آن دو و میدانی را زیر نظر پدر عزیزم فرا گرفتم. سپس بعد از پشت سر گذاشتن مراحل سخت وارد رشته کاراته شدم.
هیچوقت خسته نمی شدم
به خاطر علاقه فراوان و با توجه به اینکه کوچیک هم بودم ولی هیچگاه خسته نمی شدم و برای رسیدن به هدفم که همانا کسب مدال طلای آسیایی بود تلاش می کردم.
کاراته ورزش هیجانی
یک هنر رزمی و در عین حال کمی خشن است که ضرباتش برخلاف ورزش های رزمی دیگرکنترل می شود و همه خصوصا دختران باید شناخت کامل نسبت به فراگیری فنون آن را داشته باشند.
استعداد یابی
استاد رضایی به همراه خواهرش که مربی کاراته می باشد برای استعدادیابی به تمام مدارس خصوصا مدارس شاهد رفتند و بیش از 10 دانش آموز ابتدایی را برای کاراته انتخاب کردند که همه آنها در حال حاضر دارای عنوانهای خوب ورزشی هستند که بنده هم جزو آنها می باشم.
استارت از سال 93
سال 1393 ورزش را با توجه به علاقه فراوان و جدیت و پشتکار خودم شروع کردم و این زمانی در من قوت گرفت که پای تلویزیون و در شبکه ورزش خانم حمیده عباسعلی با آن همه عنوان برتر را دیدم خود به خود انگیزه ام برای ورود به این رشته ورزشی بیشتر شد و از پدرم خواستم که مرا در رشته کاراته ثبت نام نماید.
ثبت نام در باشگاه شهید قنبری
با انگیزه فراوان در باشگاه شهید قنبری و زیر نظر خانم ها عاطفه رضایی و فرزانه مقدم ثبت نام کردم و مربی دیگری که بسیار هم به من در پیشرفت کار کمک کردند سرکار خانم لاله صمدی از قائمشهر می باشد.
تمرین های پیاپی
نزدیک به دو سال است که تمرینهای سختی را در باشگاه شهید قنبری و زیر نظر مربیان عزیز انجام می دهم و در تابستان هم در اوقات فراغت همراه مادرم به قائمشهر می رفتم تا با خانم صمدی که مربی تیم ملی هم هست فنون بیشتری را یاد بگیرم.
راهیابی به مسابقات اصفهان
در ابتدای امر با توجه به تلاش فراوان و انجام حرکات مختلف کاراته ای توانستم از میان هشت نفر به مسابقات اصفهان راه پیدا کنم که در آنجا پس از پشت سر گذاشتن حریف های مختلف توانستم به مقام سوم دست پیدا کنم.
از مقام سومی نا امید نشدم
از اینکه بین شرکت کنندگان سراسر کشور مقام سوم را به دست آورده بودم ناراحت شدم ولی هرگز نا امید نشدم و با خودم عهد بستم به هر صورتی که شده باید مدال طلا را برای شهرم آمل بیاورم به همین منظور پس از بازگشت به شهرم تمرینات را به صورت تخصصی و پیوسته ادامه دام و این بار در تمام مسابقات گردن آویز طلا را ازآن خود کردم.
شرکت در اردو
اردوها یک روزه و در شهرستان آمل و محمودآباد برای افزایش قوای جسمانی انجام می شد.
کسب مدال طلا در آسیا
در 25 روز از پنجمین ماه سالجاری در دومین دوره مسابقات آسیایی که در استان اردبیل و بین چندین کشور خارجی برگزار شد، در رده سنی نوجوانان «منفی 45 کیلو» از بین 16 نفر توانستم به مقام اول دست پیدا کنم.
ورزش کاراته سخت و خشن
برخلاف برخی ها که ورزش کاراته را سخت و خشن می دانند نظر من این است که دفاع شخصی بسیار خوب و لازمه هر فرد خصوصا دختران عزیز ما است تا در مواقع لزوم از آن در برابر تهدیدات به عنوان یک ابزار استفاده کند.
استفاده ابزاری نکردم
همانظور که قبلا نیز گفتم تحت هیچ شرایطی از این ورزش استفاده ابزاری و نمایشی نکردم که خدای ناکرده موجبات ناراحتی کسی را فراهم کنم بلکه در خود باشگاه و برای پیشرفت بیشتر کاری ام سعی می کنم از تکنیک های خاص آن بهره مند شوم.
کمربند قهوه ای دارم
در حال حاضر کمربند قهوه ای دارم و زمانی که آن را گرفتم خیلی خوشحال شدم.
رده های سنی
معمولا در رده های سنی نونهالان، نوجوانان و جوانان و بزرگسالان در مسابقات شرکت می کنند.
دوست دارم تا بزرگسالان ادامه دهم
برای دستیابی به عنوانهای ملی و فراتر از آن جهانی دوست دارم تمام تلاشم را به کار بگیرم و ورزشکار حرفه ای و با اخلاق برای کشورم باشم و همه عشق من به این است که به اردوی تیم ملی در آینده ای نه چندان دور دعوت شوم.
ورزشهای دیگر
در کنار کاراته در رشته های ورزشی شنا، دو و میدانی، آمادگی جسمانی هم فعالیت دارم.
عنوانهای برتر
در تمام این سالها که در رشته های ورزشی مشغول به فعالیت می باشم توانستم سه بار مقام قهرمانی شهرستان، دو بار قهرمان استان، سه بار قهرمان کشور در دهه فجر 93 و 23/4/95 ، دو بار قهرمان قهرمانان در منطقه آزاد قشم و بندر انزلی و آخرین بار هم رتبه نخست آسیایی را به نام خودم ثبت کنم.
عوامل موفقیت
عوامل موفقیتم لطف و عنایت خدای مهربان، تلاش و پشتکار خودم، حمایت های بی دریغ پدر و مادر عزیزم که همواره پشتیبانم بودند و لحظه ای هم مرا تنها نگذاشتند و در نهایت هم مربیان سختکوشم که با تمرینات پیاپی و بدون وقفه تمام تکنیک ها و فنون کار را به من آموزش دادند.
نقش پدر و مادر
پدر و مادر اگر نباشند فرزند هر چقدر هم خودش بخواهد نمی تواند آنطور که باید به نتیجه دلخواهش برسد چرا که حضور و حمایت آنها مثل چتری است که بر سر عزیز خود نگه می دارند.
تمرینات در ساحل
گذشته از اینکه زیر نظر مربیان و اساتید خوب و زحمتکشم تمرین می کردم به همراه عموی عزیزم نیز کنار ساحل تمریناتی داشتم و همچنین داخل پارکینگ منزل مان نیز کیسه بوکسی به عنوان حریف فرضی گذاشتیم که پس از فراغت از درس و در اوقات بیکاری با او مبارزه می کنم و قدرت خودم را به نمایش می گذارم و در مواقع خاص نیز با پدرم این کار را انجام می دهم.
قشنگ می باختم
گاها در مسابقات و پس از اعلام نتایج کمی سرخورده و ناراحت می شدم ولی از آنجائیکه تمام تلاشم را کرده بودم فکر نمی کردم که بد باختم بلکه می گفتم قشنگ باختم و امیدوار می شدم که دفعه بعد حتما پیروز میدان هستم.
شکست پله پیروزی
در مسابقات بندر انزلی آنگونه که باید تلاش نکردم و همین هم سبب باختم شد ولی روحیه ام را از دست ندادم و به محض ورود به آمل، دوباره تمرینات را جدی و تخصصی تر شروع کردم و توانستم از شکستم نرده ترقی و پیروزی بسازم و از آن به بالا صعود کنم.
درس لطمه ای به ورزشم نمی زند
برای ورزشکار حرفه ای شدن داشتن تحصیلات عالیه نیاز است بنابر این در کنار درس باید به ورزش پرداخت اما نه به آن صورت که در هم تداخل پیدا کند و مانع پیشرفت در هر کدام شد چرا که این دو لازمه و ملزوم هم هستند.
برنامه ریزی مهم ترین اصل
در زندگی یک ورزشکار که مشغول به تحصیل هم می باشد برنامه ریزی یکی از اصول کار است و باید رعایت شود که بدون آن آسیب پذیری زیاد است.
درس و تمرین
در حال حاضر و با شروع سال تحصیلی جدید شرایط کمی فرق کرده و آن برنامه ریزی که از آن حرف زدیم نیاز است چرا که فقط بعداز ظهرها آنهم دو ساعت در باشگاه شهید قنبری تمرین می کنم.
سهمیه ورود به مسابقات آسیایی
برای به دست آوردن سهمیه ورود به مسابقات آسیایی با کمک خانواده و همراهی مربیانم تلاش شبانه روزی کردم و خوشبختانه توانست به دست بیاورم که آن لحظه با شنیدن این خبر از سوی مربی ام مسرت بخش در پوست خود نمی گنجیدم.
حریفان مسابقات آسیایی
در مسابقات آسیایی با حریفان قدر و با انگیزه ای از کشورهای افغانستان، عراق، کانادا مسابقه دادم که پس از شکست همه آنها در سکوی اول ایستادم.
غرور ملی با پرچم سه رنگ
بالا رفتن پرچم سه رنگ کشور عزیزم ایران بزرگترین آرزوی هر ایرانی عاشق این مرز و بوم است و من هم طبعا خیلی خوشحال بودم و خوشحال تر اینکه بالای سکوی نخست افتخار آفرینی آنهم بین کشورهای مدعی این رشته پرطرفدار ایستادم و آن لحظه هیچ چیز جز غرور ملی برایم مهم نبود.
پدر جانبازم عشق است
در کنار همه موفقیت های امروزم بزرگترین افتخار در زندگی ام پدر جانباز عزیزم است که به خاطر دفاع از خاک و ناموس به جبهه های حق علیه باطل رفت و تمام وجودش را در کف اخلاص گرفت و برای کشور عزیزش حماسه آفرینی کرد که من حاضرم تمام مدالهایم را بدهم تا مدال جانبازی پدرم را کسب کنم که آن هم افتخاری بس بزرگ است.
کسب افتخار در سایه امنیت
همه افتخارات من و سایر ورزشکاران در سایه امنیتی است که سربازان امام زمان (عج) در نیروی انتظامی و سایر نیروهای مسلح با رشادت و از خودگذشتی شان به وجود آوردند که این مهم غرامت سنگینی چون جانهای پاک از دست رفته شهدای خط شکنی بود که مایه مباهات همه ایرانیان است.
سخنی با مسئولین
دانش آموزان خصوصا ورزشکاران امید و آینده این کشور می باشند ولی در خصوص دستیابی آنها به مدارج عالیه، همت مسئولین دست اندرکار ورزشی لازم است که متاسفانه هیچگونه حمایتی صورت نمی گیرد و هیچ مسابقات لیگی هم در آمل برگزار نمی شود و باید در سخت ترین شرایط به قائمشهر برویم که می طلبد رییس هیئت کاراته توجه بیشتری به این موضوع داشته باشد.
حرفم با همسن و سالان
از دوستان عزیز و همسن و سالان خودم می خواهم به ورزش روی بیاورند تا همیشه سالم بمانند و اگر به هر دلیلی در کارشان شکست خوردند ناامید نشوند و بیشتر تلاش کنند.
گفتگو با پدر مبینا
حسین اسدی هستم که در نوجوانی و زمانی که 14 سال بیشتر نداشتم، اول دبیرستان برای رفتن به جبهه داوطلبانه ثبت نام کردم و به همین منظور به تکیه اسک رفتم و اسمم را نوشتم و این در حالی بود که برادانم در جبهه بودند و من هم به عنوان ته تاقاری پدر و مادر و از آنجا که رزمندگان در هر رفت و آمدشان از حال و هوای جبهه طوری یاد می کردند که هیچ چیز جز زیبایی آن به نظر نمی آمد، بر خود تکلیف دانستم که به هر طریق ممکن به جبهه بروم بنابراین بدون اجازه والدین اقدام به این کار کردم و به تهران اعزام و از آنجا هم به هفت تپه رفتم و پس از مدتی هم سر از شلمچه در آوردم.
دوران آموزشی
45 روز در سپاه به عنوان امدادگر و به صورت فشرده آموزش های لازم را فرا گرفتم و پس از آن به جبهه اعزام شدم.
کربلای 4 و جانبازی
سال 65 و تقریبا دو ماه مانده به عید در منطقه جنگی شلمچه به واسطه موج گرفتگی از ناحیه سر، پا و دست مجروح شدم و به عنوان جانباز 15% جنگ تحمیلی می باشم که در حال حاضر در لباس سبز نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران در زیر پرچم ولایت مشغول خدمت به مردم عزیز و دفاع از حریم خانواده می باشم.
سال 69 و ادامه تحصیلات
سال 69 به سربازی رفتم و پس از آن سال هفتاد با مروری بر درسها در امتحان کنکور شرکت کردم و خوشبختانه وارد دانشگاه شدم و در رشته ادبیات عرب دانشگاه قم ادامه تحصیل دادم و بعد از آن در دستگاه دولتی مشغول به کار شدم.
تلاش و فتح قله موفقیت
برای رسیدن به قله های موفقیت زندگی باید شبانه روزی تلاش کرد و در این راه نباید از هیچ خدمتگزاری دریغ نمود و این مهم شامل خانواده به عنوان کوچکترین عضو جامعه تا در حد وسیع آن کشور و لازمه دستیابی آن ارتقاء فرهنگی می باشد که بنده نیز بر آن شدم تا مجددا در دانشگاه شرکت کنم که در حال حاضردانشجوی ترم آخر کارشناسی ارشد علوم سیاسی می باشم.
فعالیت های ورزشی
در دوره دبیرستان و زیر نظر استاد چمن آراء در ورزش های مدرسه ای و اقای منصوری به عنوان مربی تیم والیبال نوجوانان و جوانان فعالیت های خودم را شروع کردم و در رشته دو و میدانی و پرتاب نیزه چندین بار مقام های استانی را کسب کردم و دیگر ادامه ندادم تا اینکه با ورود به دانشگاه به عنوان پاسور ثابت تیم دانشگاه قم بودیم و بعد آن هم در رشته خودمان فعالیت می کنیم.
از ورزش غافل نشویم
تحت هیچ شرایطی از ورزش کردن غافل نشویم و این نباشد که فقط به صورت حرفه ای به آن بپردازیم بلکه روزمره و برای حفظ سلامتی مان همیشه به آن بپردازیم.
خوشحالم همه دختران وطنم افتخار آفرین باشند
این حس قشنگ افتخار آفرینی نه فقط به خاطر دختر خودم بلکه همه مبیناهایی است که با تلاش فراوان موفق به کسب مدال طلای آسیایی و جهانی شدند و جوامع اسلامی خصوصا کشور عزیزمان ایران باید امکانات لازم را برای تمام مناطق خصوصا روستاهای دوردست در نظر بگیرند تا به مساوات در اختیار همگان قرار بگیرد و بتوانند حداقل یک ورزش ساده را انجام دهند. چرا که بیشتر المپیکی های ما از دل روستاهای محرومند که با همت والای شان به اینجا رسیدند.
ورزش نباید اوقات فراغت باشد
کسانیکه پای در عرصه فعالیت های ورزشی می گذارند باید در نظر داشته باشند که به افق های والای آسیایی و جهانی نگاه کنند و ورزش هدف شان باشد نه در اوقات بیکاری به آن روی بیاورند.
دوستی آشنا
در شرایطی که سرگرمی این روزهای افراد گشت و گذار در فضای مجازی و استفاده نادرست از آن و در واقع عادتی بد شده باید با ورود به ورزش از آن فاصله و در واقع جای خالی را با آن پر کرد و خصوصا بچه هایمان را آموزش دهیم که استفاده نادرست در فضای مجازی چه آسیبها و تهدیداتی را به دنبال دارد.
مخالف فضای مجازی نیستم
با توجه به سرعت پر شتاب اینترنت و از آنجائیکه نمی توانیم جلوی پیشرفت فناوری روز را بگیریم باید درست از این ابزارها استفاده کنیم که همه اینها بر می گردد به معلومات علمی افراد و توجه خانواده ها به فرزندان شان تا خدای ناکرده اتفاق بدی رخ ندهد.
اعتقادم بر این است پدر و مادر بهترین دوست برای فرزند می باشند و اگر این مهم در خانواده رعایت شود کانون خانواده استوار و مصون در مقابل هر گونه آسیب اجتماعی می ماند و این منوط به همکاری دو طرف می باشد.
تنبیه و تشویق
موافق تنبیه نیستم و با آن مخالفم ولی بنا به گفته بزرگان هر چیزی باید سر جای خودش باشد و یافته های علمی ثابت کرده که تشویق در بسیاری از مسائل سخت و لاینحل کارسازتر بوده و یکبار تنبیه شرطی می شود و بی تاثیر می ماند.
من و دخترم رفیقیم
در خانواده چهار نفره این بستر را طوری مهیا کردیم که با دخترم بیشتر رفیقیم تا پدر و فرزند و با حس اعتماد دو جانبه ای که بین ما برقرار است گذشته از پدر بودن به عنوان یک همراه خوب و همیشگی فرهنگ صداقت بیان بین ما ریشه ای جا افتاده و آنگونه هم مثمر ثمر است که حرف دلش را به من و مادرش می زند تا یک غریبه که بخواهد سوء استفاده نماید و رفتار سرد خانواده ها موجب می شود تا فرزند از آنان دلسرد و به غیر پناه ببرد که بسیار خطرناک می باشد.
تمرین برای مسابقه نه!!
بارها در حرف های روزمره پدر و فرزندی به مبینا می گویم برای مسابقات تمرین نکن بلکه هدفت این باشد که برای رسیدن به رویاهایت تمام تلاشت را به کار بگیری و بی وقفه جلو بروی و در این میان آینده نگر باشی.
مسئولین المپیکی های آینده را در یابند
این نوجوانان آینده سازان ورزش کشور هستند که باید به طور ویژه به آنها نگاه و با اختصاص امکانات به شکوفایی استعدادهای ورزشی شان کمک کرد. سالنهای ورزشی و فضاهای باز ورزشی را در سطح شهر بیشتر کنند تا مردم و خصوصا بچه های علاقمند در کوچه و خیابان به ورزش نپردازند. فضاهای ورزشی در آمل بسیار کم و انگشت شمار می باشد و این ضعف دست اندرکاران مربوطه را می رساند که امیدواریم نسبت به آن فکری بکنند.
گفتگو با مادر
زهرا غلامی هستم مادر مبینا آشنایی من و همسرم بر می گردد به دوستی با برادر شهیدم و همکلاسی بودن شان با برادر روحانی ام که بعدها ارتباط دو خانواده در اثر رفت و آمدها زیادتر تا آنجا که از من خواستگاری کردند و بخاطر حجب و حیا و دینداری و تعهدپذیری شان جواب مثبت دادم و از سال 79 که ازدواج کردیم تا الان در خدمت این بزرگوار هستم.
فعالیت های ورزشکاری
تمام فعالیت های ورزشی ام را مدیون همسرم هستم که حامی بزرگ ما در تمام مراحل زندگی هستند و از آنجائیکه خودشان هم ورزشکارند و در این زمینه کار می کنند عاملی شد تا در رکاب شان ورزش را به صورت حرفه ای ادامه دهم ناگفته نماند در مدرسه همیشه عضو تیم والیبال بودم ولی چون به ورزش های رزمی علاقمند بودم وارد این رشته شدم و با تلاش فراوان توانستم «دان یک» را از آن خود کنم.
بخاطر مبینا کاراته کار شدم
همانطور که در صحبت هایم گفتم فقط بخاطر دخترم که از تکواندو به کاراته روی آورد من هم برای همراهی و کمک به وی تغییر رشته دادم و به کاراته روی آوردم و در حال گرفتن «دان 2» کاراته هستم.
ورزش رزمی و تخلیه
از خصوصیات ورزش های رزمی تخلیه هیجانات و عصبانیت هایی می باشد که در طول زندگی هر کسی پیش می آید و آرامش واقعی که پس از انجام حرکات ورزشی به انسان دست می دهد و در این میان خانم ها با توجه به لطافت وجودی شان و بر خلاف تصورات نادرستی که در موردشان در خصوص ضربه پذیری شان وجود دارد بسیار هم در این رشته موفق و در کسب عناوین برتر چیزی از آقایان کم ندارند.
بچه داری سر تمرین
سر تمرینات ورزشی، دخترم مبینا کوچک و نیاز به توجه خاص مادرانه داشت به همین جهت نمی توانستم در خانه تنهایش بگذارم و بیشتر اوقات با خودم سر جلسه تمرین می بردم و در این میان باز هم حمایت های همسرم به کمکم می آمد.
رفتن به قائمشهر برای تمرین
بیشتر تمرینات ما در قائمشهر بود که برای رفت و آمد به آنجا مشکلات زیادی را متحمل شدیم از جمله اینکه ماه رمضان سال گذشته تو تابستان، عصر می بایست سفره افطار را پهن می کردم و ساعت ده شب به خانه بر می گشتم.
مسافت راه، خطرات و مهم تر از همه خستگی مبینا تاثیر بدی در روحیه و ادمه کار می گذاشت و اگر این امکانات در شهر خودمان بود نتیجه بهتری داشت.
اسپانسر
نونهالان ما نیاز به توجه و نگاه ویژه مسئولان ورزشی دارند تا با دلگرمی بیشتری به این مهم بپردازند و با گرفتن اسپانسر خوب می توانند بچه ها را به لیگ بفرستند. در حال حاضر خانواده های علاقمند از جیب خودشان هزینه می کنند و مهم تر از همه حتی یک تشویق خشک و خالی هم از سوی مسئولان ذیربط نمی شود که باعث دلزدگی و سرکوب انگیزه ورزش شان می شود.
می خواهم دخترم نام آور باشد
دوست دارم دخترم با تلاش خودش و حمایت های مسئولان در آینده ای نه چندان دور جزو نام آوران ورزشی شود که برای شهرش یک افتخار آفرین باشد مثل پهلوان قاسم رضایی که چشم و امید تمام ایرانیان است.
سکوی قهرمانی
زمانی که مبینا برای مسابقات آسیایی به اردبیل رفت برای او و همه فرزندان ایران عزیزم دعا کردم تا دست پر بر گردند. یادم نمی رود روز مسابقه فقط با تلفن با مربیانش در ارتباط بودم و از اوضاع شان با خبر می شدم. پس از پایان مسابقه مربیش زنگ زد و گفت دخترمان مقام دوم را به دست آورد که در همین لحظه گریه شوق سر دادم و مجددا یک ساعت بعد تماس گرفت و خبر از اول شدنش داد که در آن لحظه قادر به حرف زدن نبودم و فقط به قرآن مجید تمسک جستم و به آقای اسدی اطلاع دادم.
حس قشنگی بود
اینهمه افتخار به آسانی به دست نیامد و پشت بندش تلاش فراوان و همت والای دختر عزیزم بود که لطف خدا و الگو گرفتن از روحیه ایثارگری و خستگی ناپذیری دایی شهیدش که در وجودش جلوه گر شد، توانست این پله های موفقیت و پیروزی را طی نماید. وقتی بالای سکوی نخست ایستاد، حس قشنگ همراه با غرور تمام وجودم را فرا گرفت و همان لحظه خدا را بخاطر همه لطفش شکر کردم و بالاتر از آن پرچم کشوری به اهتزاز در آمد که خیلی ها بابت بالا رفتنش به گردن ما حق دارند از جمله سبک بالان کوی دوست شهدای عزیزمان که برای اعتلای ارزش ها جان شیرین شان را فدا کردند.
