گزارش اختصاصی و ویژه صبح آمل، از مشکلات حوزه نظام سلامت در بیمارستان امام رضا(ع) شهرستان آمل
چند درصد مردم آمل، از خدمات دهی در بیمارستان امام رضا(ع) راضی اند؟؟
پرستاران با داد کشیدن سر مریض، می گویند چه خبرتان است صبر کنید من یک نفرم
مشکلات حوزه نظام سلامت در شرایط بحرانی کمبودها و تحریم ها با تنگناهای زیادی مواجه شده که داد مراجعه کنندگان به بیمارستانها را در آورده و تبدیل شده به دغدغه بیماران که به گفته مسئولان ذیربط بیش از نیمی از خدمات بستری بیماران، از طریق دفترچه های تامین اجتماعی افراد پرداخت می شود که می طلبد خدمات دهی در این مراکز در خور شان بیماران و همراهان شان باشد.
وجود نداشتن کنترل مشخص و نظام مند بر روی سیستم پزشکی و درمانی سبب شده تا رضایتمندی بیماران و همراهان شان کاهش و در مواردی حتی منجر به تنش و درگیری و رودر رویی طرفین شده است.
این روزها و تو بازار داغ شایعات پزشکی بعضی حقیقت ها نیز پشت دیوار بلند حاشاء مسئولین جا خشک کردند که در نوع خودشان بی نظیر و شاید کم نظیر باشد.
در حالی که وزیر محترم بهداشت تمام تلاش دولت را برای اجرای طرح تحول نظام سلامت به عنوان جراحی بزرگ به کار گرفته و قرار شد امکانات بهینه تر شود ولی کماکان مشکلات همچنان به قوت خود باقیست که نمونه بارز آن بیمارستان امام رضا(ع) آمل می باشد، چرا که به لحاظ قدیمی بودن ساختمان بیمارستان و زیرساخت های بهداشتی و درمانی، تا پیش از واگذاری آن به بخش خصوصی با چالش های عمده ای مواجه بود که انتظار می رفت با واگذاری، حرکت به سمت رفع مشکلات درمانی مردم سرعت بیشتری به خود بگیرد که متاسفانه با اقدامات انجام شده، همچنان نقاط ضعف به وضوح مشهود می باشد که باید نسبت به آن چاره ای اندیشید.
شاید انتظار بزرگی نباشد که نظافت عمومی در بیمارستانها رعایت و از سوی بازرسین بهداشت پیگیری شود چرا که اگر سری به مراکز درمانی زده شود، تازه به عمق فاجعه پی می برند که نه تنها تا بحال کاری صورت انجام نمی گرفت بلکه خود به عنوان عاملی به پیشرفت بیماری نیز کمک می کردند.
ای کاش بیمارم را به بیمارستان امام رضا نمی بردم
بیمارستان موسسه پزشکی است که با استفاده از امکانات تشخیصی، درمانی، بهداشتی و … به منظور درمان و بهبود بیماران سرپایی و بستری به صورت شبانه روزی تاسیس می شود و حفظ تندرستی و رهایی از بیماری یکی از مهم ترین مسائلی است که همواره مورد اهمیت می باشد. این مطلب را همراه یکی از بیماران با اشاره به رفتار نامناسب پرستاران بخش ccu گفت: اوایل مرداد ماه سالجاری پدرم را به اورژانس بیمارستان بردم و پس از آزمایشات متعدد و تشخیص پزشکان بر سکته قلبی، وی را در بخش ccu بستری کردیم و دقیقا مشکلات زمانی بروز کرد که وقتی به بخش پرستاری زنگ می زدیم نه تنها گوشی را بر نمی داشتند بلکه با وقاحت تمام تلفن را قطع می کردند.
رعایت قانون بخش ccu، صرفا برای همراهان بیمار است نه پرستاران
استفاده از تلفن همراه در اتاق بیماران خصوصا بخش ccu اکیدا ممنوع می باشد و رعایت این قانون جهت آرامش بیمار از سوی همگان الزامی می باشد ولی این اصل در بیمارستان فوق نه تنها اجرا نمی شود بلکه خود پرستاران نیز از جمله متخلفان طراز اول آن به حساب می آیند و بیان موضوع فوق در عالم واقعیت نیز سنخیت دارد چرا که در صورت مراجعه به بخش پرستاران، با ممانعت آنان مواجه می شدیم و با بازی با موبایلشان از دادن جواب طفره می رفتند که این خود بزرگترین توهین به شعور همراه بیمار می باشد.
توانایی ما در همین حد است، اگر شکایتی دارید نزد رییس بیمارستان بروید
یکی از همراهان بیمار با اشاره به شرایط نامناسب پذیرش این مرکز درمانی و بیان این مطلب که وقتی کسی برای نجات بیمارش به بیمارستان مراجعه می کند امید به زندگی دارد و هرگز نمی تواند قبول کند به خاطر نبود امکانات و بی توجهی کادر درمانی، عزیزش در رنج و سختی باشد؛ گفت: نیمه شب 7 مهرماه سالجاری به خاطر مسمومیت دارویی مادرم سراسیمه وی را به بخش اورژانس منتقل کردیم که با گذشت چند دقیقه جهت گرفتن معرفی نامه یا برگه عمومی، حال عمومی بیمارمان رو به وخامت رفت که با اصرار فراوان بالاخره به اتاق پزشک رفتیم که پس از معاینه دستور تزریق سرم و آمپول شد که پس از مراجعه به بخش تزریقات و صرف بیش از ده دقیقه وقت برای نبود جا بیمار بی حال روی دست ما ماند.
جالب اینکه داستان به همین جا ختم نشد و ما مجددا به صف طولانی و دریچه 50در 50 داروخانه رسیدیم که با پنج دقیقه خواهش و تمنا جهت تسریع در تحویل دارو، با این جواب نسخه پیچ مواجه شدیم که توانایی ما در همین حد است و اگر شکایتی دارید نزد رییس بیمارستان بروید و از سر لجبازی، دوباره دفترچه بیمه را در صف آخر قرار داد و سرعت خود را به حداقل ممکن رساند و امور را با قدم زدن و هم کلام شدن با همکار پشت سیستم کامپیوتر که چیزی جز نشان دادن قدرتش در آن لحظه نبود و ما هم دست مان زیر سنگ. بعد 15 دقیقه انتظار در صف، متوجه شدیم که اصلا به نسخه ما توجهی ندارد و دوباره با التماس توانستیم قبض پرداختی را بگیریم و باز داستان در صف تکی پرداخت ایستادن شروع شد و زمانی را هم در اینجا با کندی از دست دادیم.
خدا را شکر بعد از پشت سر گذاشتن این همه وقت به صف طولانی تزریقات رسیدیم که یک نفر در حال آماده سازی آمپول و همکار دیگرش هم در حال تماشای مردم و موبایل خود.
از تخت های بدون بالش و پتو و بیش از 20 تخت در یک اتاق تزریقات آن هم با ده ها نوع بیماری که خود ناقل خطرناکترین بیماری های واگیردار است. سوال اینجاست بخش خصوصی فقط جهت کسب درآمد به این بنگاه نه اورژانس خدمات می دهد و فقط نگران پرداختی هاست و هر مرحله ای باید در صف های صندوق جهت پرداخت رفت و درمان در مراکز اورژانس به کندی پیش برود.
تنها چیزی که این وسط ارزش ندارد جان آدماست
همراه بیمار دیگری با حضور در جمع ناراضیان با بیان این موضوع که چرا مسئولین چشم خود را بر روی واقعیت ها بستند و نمی خواهند قبول کنند که مردم در نارضایتی کامل به سر می برند؛ تصریح کرد: دو بامداد سه شنبه 22 دی ماه سالجاری مادربزرگم را به خاطر سکته مغزی به بیمارستان امام رضا انتقال دادیم ولی به خاطر نداشتن امکانات کافی و نبود حتی یک تخت خالی در icu دو روز در بخش اورژانس بستری کردیم و با توجه به ضریب هوشی ضعیفش، مجددا به بیمارستان فوق تخصصی شمال انتقال دادیم و به ما ثابت شد تنها چیزی که این وسط ارزشی ندارد جان آدما و فرصت اندک آنها در جنگ با بودن یا نبودن است.
متاسفانه مردم ما از حداقل خدمات پرستاری محرومند
بیماری از یکی از روستاهای اطراف آمل با بیان اینکه کمبود نیرو و افزایش حجم کادر سلامت به ویژه پرستاران از جمله مشکلات پیش روی است که خود عامل محرکی بر مشکلات فراوان بیماران در عدم دریافت خدمات پرستاری شده است؛ گفت: ماه قبل ساعت 9 شب بر اثر سرگیجه و سردرد و تهوع شدید به بخش اورژانس بیمارستان امام رضا مراجعه کردیم که جدای از حکایت تکراری چند بار مراجعه به تریاژ و صندوق و پزشک بالاخره با نسخه وی برای تزریق سرم و آمپول به بخش رفتیم. تخت بدون روگیر و بالش و پتو بود، بنابراین مجبور شدم برای زیر سرم، کاپشن داداشم را بگذارم. نکته قابل تامل، وجود تخت های کودکان در بخش تزریقات اورژانس بود که ذهن مراجعه کنندگان را درگیر یک سوال می کرد و آنهم اینکه«اینجا چرا»؟
مسئله بعدی اینکه فقط دو پرستار در بخش اورژانس مثلا مشغول ارائه سرویس به بیماران بودند که گاها حتی با داد کشیدن سر مریض و اینکه «چه خبرتان است؟صبر کنید من یک نفرم» بیشتر موجب عصبانیت می شدند. بعد از چند دقیقه سردرگمی، سرم را تزریق کردند و خدا را شکر مرخص شدم. ولی جای تاسف دارد بیمارستانی با اینهمه قدمت و تاریخچه چرا مجهز به حتی امکانات اولیه نیست تا بیمار علاوه بر بیماریش، نگران نبود لوازم پزشکی باشد.
فیلم و شکایت شهروندان به صورت مکتوب نزد نشریه صبح آمل محفوظ می باشد. 
